De hemel

De hemel bestaat. Echt.
En ik ben er vandaag geweest.

Allez, moest ik een hemel kunnen kiezen, hij zou lijken op deze groothandel. Ja, ik weet het. Het is zo erg met mij gesteld dat ik een groothandel in chocolade hemels vind.

Het is écht niet normaal wat je daar kan vinden. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben er een chocoladevorm voor. Er zijn massa's praline-vormen, maar ook de mooiste holgoedvormen.

Verder vind je er chocolade (vanzelfsprekend), bakvormen, doosjes, cupcake-papiertjes, tijdschriften, machines, smeltbakken, vorkjes, ... kortom teveel om op te noemen.

In het voorste gedeelte van deze groothandel kan je meestal ook enkele chocolatiers aan het werk zien.

Zoon 1 was erbij en nu is hij ervan overtuigd dat de zwarte pieten ginder gaan shoppen om alle chocolade te maken voor 6 december. Binnenkort moet ik hem nog zien wijs te maken dat mama ook een 'hulppiet' is, of hoe verklaar ik anders het leger chocolade mannekes dat hier geproduceerd wordt...

Deze winkel mag dan wel een groothandel zijn, maar je kan er als particulier ook gewoon terecht. En als je nog een student bent (of er eentje in je buurt kan overtuigen met jou mee te gaan), dan krijg je 10% korting.

Ik kocht vandaag enkele nieuwe praline-vormen: mini-koffiekopjes, koffieboontjes, autootjes en nog een specialleke.

Ik kocht ook een pakje transferpapier. Dat is pas iets plezant. Maar laat ik dat eens vertellen en demonstreren in een ander blogberichtje... binnenkort.

Een boke choco

Wij lusten dat wel, een boke met choco. Jullie ook?

 

Persoonlijk ben ik fan van de donkere choco van Côte d'or, maar mijn mannen houden van de klassieker onder de choco's: Nutella.

Met een mama die wekelijks tot over (en achter) haar oren in de chocolade zit, moest het er eens van komen. Zondagochtend bij het ontbijt zei de oudste zoon: 'mama, kan jij ook choco maken?'. Wel, goede vraag en een pracht van een reden om te experimenteren.

En voila, ziehier het resultaat (in een confituurpotteke):



 

Naar de winkel:

• 50 gr donkere chocolade
• 50 gr melkchocolade
• 100gr room (40% vet)
• 100gr glucose (of 100gr honig)
• 50 gr goei boter
• 1 vanillestokje
• 20 gr neutrale olie (bv arachide olie)

In de keuken:

• Doe met de vanille wat je hier ook deed.
• Breng de room met de vanille aan de kook.
• Haal de room van het vuur en vis het vanillestokje uit de room.
• Voeg de glucose (of de honig) toe en roer tot die opgelost is.
• Giet de room op de chocoladecallets.
• Roer tot de chocolade helemaal gesmolten is en laat een beetje afkoelen.
• Snij de boter in blokjes en voeg ze aan de chocoladepasta toe.
• Roer tot de boter helemaal gesmolten is en een mooie, homogene massa ontstaat.
• Als de boter niet voldoende oplost, mag je het geheel lichtjes bijwarmen in de microgolf.
• Meng nu ook de olie onder de pasta. Deze zorgt ervoor dat je de pasta makkelijker kan smeren.

Bewaar de choco in de koelkast in een goed afgesloten potje.

Cadeautje

Een tijdje geleden was een hele goede vriendin jarig.
Ik ging langs bij Pauli, spendeerde een uurtje (of misschien zelfs langer) bij haar en haalde mijn 'mosterd' bij haar, haar en haar. Daarna haalde ik mijn naaimachien boven en dit setje kwam tevoorschijn.
Het is een handtas, een klein toiletzakje en een ritstasje uit een wollig stofje met een lichtblauwe katoenen voering. Daarbij maakte ik ook nog 6 paar oorbelletjes van knoopjes.
Ten slotte maakte ik uit een restje stof een smal lint. Dat doorstikte ik met één van vele siersteken van mijn naaimachien. Simpel, maar zo gemakkelijk én leuk om als cadeautje af te geven.

Truffels

De ene truffel is de andere niet. Er zijn zoveel verschillende soorten truffels, de ene al lekkerder dan de andere.

Vroeger was een truffel mijn minst favoriete praline. In mijn herinnering is het een goedkoop, niet al te smakelijk chocolaatje dat deur aan de deur verkocht werd door de scouts, de chiro of de misdienaars. Steevast werd er met de opbrengst op kamp gegaan of een nieuwe tent gekocht. En zo groeide de stapel trieste, gedeukte dozen met truffels in de kast bij mijn ouders. Om de zoveel tijd nam mijn mama een portie mee naar haar werk, voor de collega's. 'Goed vanaf', dacht ik toen...

Toen ik in mijn opleiding tot chocolatier te horen kreeg dat we eens zouden beginnen truffels, kon ik een zachte 'grmbl' maar moeilijk onderdrukken. Truffels dus...

Ondertussen zijn er hier al heel wat verschillende soorten truffels de revue gepasseerd: roomtruffels, botertruffels, pralinétruffels, hazelnoottruffels, ganache truffels, koffietruffels, ... Het lijstje is eindeloos. En geloof me, er bestaan verdomd lekkere truffels!

Ik wil jullie graag laten kennis maken met de meest eenvoudige. Een mens moet ergens beginnen hé.

Wat haal je in huis:
- 250gr  goei boter (zoutloos)
- 250gr volle room
- 700gr melkchocolade in callets
- 1 vanillestok
- iets om de truffel in te rollen: nootjes, chocoladeschilfers, cacaopoeder

Hoe ga je te werk?
- Maak een insnijding in de vanillestok en schraap met een scherp mesjes de zaadjes eruit.
- Doe de room in een pannetje en voeg de vanille toe (zowel de stok als de zaadjes).
- Verwarm de room tot net aan het kookpunt. Haal daarna de vanillestok eruit.
- Giet de room op de chocoladecallets.
- Roer zodat de chocolade kan smelten in de room. Laat alles afkoelen tot zo'n 30°.
- Klop de boter luchtig. Doe dit met de kloppers van een mixer of een keukenrobot.
- Voeg de chocolade-roommengeling bij de boter en meng alles.
- Doe de mengeling in een spuitzak en spuit bolletjes of balkjes.
- Laat afkoelen in de koelkast.

Terwijl de truffels staan af te koelen in de koelkast zet je chocolade op punt. Om te dompelen mag de chocolade een graad of 2 warmer zijn dan de voorgeschreven 'op punt-temperaturen'.
Je kan werken met witte, bruine of zwarte chocolade.

Haal de truffels uit de koelkast en dompel ze één voor één in de chocolade. Rol ze daarna meteen in een garnituur.

Ik hou zelf van breselienne nootjes, maar het kan evengoed in amandelschilfers, cacaopoeder, bloemsuiker, hagelslag, chocolade schilfers, ...
Probeer maar eens uit!

Een echte Ferrari

Jawel, wij hebben een échte Ferrari. En ik ben er wreed content van, ik zou nooit meer een andere willen. Als ik hem daar zo zie staan, gitzwart, glanzend en gestroomlijnd dan weet ik exact waarom wij geïnvesteerd hebben in dit 'beest'.

Zeg nu zelf...

 

 

Onze Ferrari is de meest geweldige pizza-oven ooit. Ik probeerde al zo vaak een echt lekkere pizza thuis te maken, maar dat mislukte ook even vaak. De bodem bleef een klef boeltje, het 'beleg' was zwart geblakerd of amper gaar. Kortom, ik bakte er niks van.

Toen gaf iemand mij deze gouden tip 'Koop u ne Ferrari, ge zult versteld staan'.  En inderdaad, het ding is ongelofelijk én ongelofelijk simpel, het heeft een op-of-af-knop en een timer, that's it. Maar het heeft vooral een natuursteen binnenin en een verwarmingselement dat belachelijk warm kan worden. Als je hier een pizza inlegt heb je binnen 3 minuten een ongelofelijk zalig, perfect gebakken lekkernij.

 

Toegegeven, het is een investering, want erg goedkoop is het niet. Maar kom, het is een fractie van de prijs van de bolide. En daarna kan je dus zonder te zeveren tegen de mensen stoefen dat je een echte Ferrari in huis hebt.

 

Smakelijk!

 

 

Geflitst

Mooie foto's doen me wat.  Een blog met heldere, sprekende foto's trekt meteen mijn aandacht. En een krantenartikel met een aangrijpende foto zal ik sneller lezen.
Ooit komt de dag dat ik een cursus fotografie ga volgen. (Nadat ik ijsbereider en bakker ben, Italiaans spreek en kan paardrijden).

In de tussentijd geniet ik vooral van de mooie foto's die anderen maken.
Zo ben ik al een hele tijd 'weg' van de foto's van Wolfenvis. Lieselot is een fantastische fotografe die een uitgesproken talent heeft om met kinderen om te gaan en ze op hun mooist vastlegt. Ze heeft ook al heel wat foto's gemaakt voor bekende en minder bekende merken (Veritas, Tuchila, ...)
Na zijn fotoshoot wou de Zoon liefst nog eens komen spelen bij Lieselot. En toen we later met de hele familie terugkeerden was het opnieuw dolle pret.
Wij zijn fan!

En houden jullie ook zoveel van die leuke, kleurrijke  en retro behangpapiertjes op de foto's?
Wel, dat behang komt onder andere van bij Swiet. Bij Swiet hebben ze écht oud behang, geen remake maar 'the real thing'.
Heel toevallig haalden we daar een tijdje geleden het behangpapier voor één van onze muren in de woonkamer. En ja hoor, net datzelfde papiertje zit ook in de collectie van Lieselot.

Chocolade op punt

Werken met chocolade is niet gemakkelijk. Het komt al gauw op een graadje aan en een kleine vergissing kan het hele boeltje verknoeien.

Maar wedden dat jullie het ook kunnen mits wat oefening en wat hulp? Hier gaan we!

We beginnen met het gemakkelijkste: ren/rij naar de winkel en koop echt goede chocolade. Ik gebruik Callebaut, Belcolade of Valrohna, liefst in callets. Bespaar niet op de kwaliteit van de chocolade, want dan bespaar je ook op de kwaliteit van het eindproduct.

Goed, je hebt een zak(je) superlekkere callets in huisgehaald. Wat nu?

Ik probeerde vroeger wel eens chocolade te smelten en daar dan een vormpje mee te spuiten of een dessertje mee af te werken. Maar dat draaide altijd fout uit. Vaak werd de chocolade niet echt hard, of was hij na het uitharden mat met een grijze schijn. Wel, bij chocolade draait alles om temperatuur. Chocolade die niet 'op punt staat' of niet 'getempereerd' is, verwerkt niet goed. Een goede thermometer is zeker geen overbodige luxe.

Kort gezegd moet je chocolade opwarmen tot zo'n 45°. Ga niet hoger dan 50°, want dan verbrand de chocolade. Daarna moet de chocolade afkoelen tot 31.5° (zwart), 29.5° (bruin) of 27,5°(wit).
Het is belangrijk dat dit afkoelen gebeurt in een relatief korte tijd én terwijl de chocolade in beweging is. Een babbeltje gaan doen met de buurvrouw terwijl de chocolade afkoelt zit er dus niet in.

Chocolade tempereren kan op verschillende manieren.

Het traditionele tableren van de chocolade vind ik nog altijd de mooiste, de meest fascinerende. Ze is daarnaast ook de vuilste, de plakkerigste en de leukste.
Warm de chocolade op tot 45° (au bain-mairie of in de microgolf). Giet 3/4 van de chocolade op een koude, marmeren plaat. Bewerk de chocolade met een lang en een driehoekig paletmes tot hij goed afgekoeld is. Doe daarna de chocolade terug in de kom en meng met de nog warme chocolade.
Controleer met de thermometer of de temperatuur juist is.
Hoe je moet tableren kan je hier ook eens bekijken.

Een tweede, iets eenvoudigere manier is de volgende.
Vul een kom met 450gr chocolade. Zet de kom in de microgolfoven op de allerlaagste stand. Roer geregeld zodat alle callets goed kunnen smelten. Wanneer de chocolade 45° heeft bereikt, voeg je 50 gr koude callets toe. Meng en roer tot deze callets volledig gesmolten zijn, warm zeker niet meer bij.

Er zijn nog andere manieren om chocolade op punt te zetten en ook over de exacte temperaturen wordt er wel eens gediscussieerd. Hier lukt het perfect met de bovenstaande informatie.

Wanneer de chocolade op punt staat kan je ermee beginnen werken. De meest eenvoudige verwerking, maar oh zo lekker zijn de studentenhavers.
Doe de getempereerde chocolade in een spuitzak. Spuit om een grote plaat allemaal kleine rondjes. Leg wat nootjes en rozijntjes op de chocolade. Even trillen met de plaat en hups, de koelkast in. 10 minuutjes later is de lekkernij klaar.

Voila, dames (en heren?), we zijn vertrokken. Oefenen en knoeien maar, zou ik zo zeggen. Zullen we volgende week eens een truffelke proberen?
Succes!

Leokoekentaart

Soms zou ik twijfelen of mijn oudste zoontje er wel echt 'ene van mij' is. 
Mama is zot van chocolade, van taart, koekjes, snoepjes. Maar zoonlief niet. Geloof het of niet maar het kind zijn lievelingseten is bloemkool, of broccoli. Hij brengt zijn koek mee terug naar huis van school en zijn fruit is altijd op. Als hij jarig is trakteert hij op school met soep ipv. taart. En als ik even niet oplet durft hij zelfs zijn snoepje in het mondje van zijn broer proppen. Ja, echt!

Maar toen hij jarig was wou hij voor zijn feestje toch heel graag een taart, om de kaarsjes uit te blazen. Een moeilijke opdracht voor mama, aangezien hij alle vullingen vies vindt en dus ook liever geen chocolade eet.
Gelukkig kwam ik dit geniale idee tegen op Pinterest:

Ik bakte de meest eenvoudige 4x4 cake (zonder vulling!). Dan kocht ik één groot pak Leo-koeken en zette die rond de cake. Ze worden op hun plaats gehouden door een elastiekje en een feestelijk lint. Bovenop de cake schudde ik een zakje M&M's leeg en daartussen werden de kaarsjes geplant.
Et voila! Klaar.
De Zoon vond het fantastisch. Hij deelde de koeken uit aan neefjes en nichtjes en at zelf een half stuk cake. Maar... hij glunderde toen hij de kaarsjes uitblies. En meer kon ik mij niet wensen...

Blueberry fields forever

 

Bosbessen, dat lusten wij wel. Heel erg graag zelfs.

4 struiken hebben een plekje gekregen in onze tuin. Veel is dat niet, en zeker de eerste jaren zijn de besjes nog schaars. Maar wij hebben daar de perfecte oplossing voor.

Jaarlijks trekken we eind augustus onze 'bottekes' aan, stappen in de auto en rijden naar Koersel. Naar de echte 'blueberryfields'.

 

 

Bij de ingang pik je een emmertje op en daarna wordt je in de richting van het plukklare veld gestuurd. En dan... plukken en smikkelen maar!

Zoon 1 rent heen en weer tussen de struiken (die trouwens manhoog zijn en netjes in rijtjes staan) en roept 'Opa, papa, mama... smullen smullen smullen!'  Na een middagje plukken wordt aan de uitgang de inhoud van je emmertje gewogen en neem je de zelfgeplukte bessen aan een zacht prijsje mee naar huis.
Nog een geluk dat ze mijn kind ginder niet voor en na de plukbeurt wegen... 

Chocolade Give Away

Voor de mensen die mij kennen vertel ik niets nieuws. Ik ben zot van chocolade. En daarmee bedoel ik niet dat ik zo nu en dan eens een chocotoffeke eet.
Neen, ik ben zot van chocolade in die mate dat er hier momenteel zo'n 20 kilo chocolade, in drie verschillende kleuren in de kelder staat.

Geen paniek, het is niet mijn dagelijkse dieet en ik ben ook niet van plan al die chocolade op mijn eentje te verorberen.
Sinds eind juni mag ik mezelf chocolatier noemen en dus gaat er een aardig deel van mijn vrije tijd naar het maken van ganaches, truffels, caraques en pralines. In november ben ik hulp-Sint en in het voorjaar hulp-Haas. In de tussentijd trakteer ik collega's, vrienden, familie en buren regelmatig op een degelijke portie lekkers.

 

Lust jij ook wel een chocolaatje? 

De eerste drie bloggers die op hun blog op één of andere manier linken naar deze blog, mogen hier (in Leuven) gratis en voor niks een grote doos huisgemaakte studentenhaver komen ophalen.  Plaats een reactie onder dit bericht als jij een link op jouw blog geplaatst hebt.

 

Heb je zelf geen blog? Of was je net te laat?

Wel, ik heb het goede voornemen om jullie op deze blog beetje bij beetje te introduceren in de magische wereld van de chocolade. Wie weet schuilt er ook een chocolatier in jou!

 

**Edit: Op verzoek heb ik besloten ook één doos studentenhaver te verloten onder de lezers van mijn blog. Laat een reactie achter onder dit bericht en deelnemen kan tot 10 oktober!**

Dwarsligger

Ik ben een boekenwurm, een leesmonster.
Ik lees graag en veel. De ene week wat meer, de andere week wat minder. En ik lees overal, liefst nog in de auto als manlief rijdt. Ik sleur een kilo of 5 boeken mee op vakantie en op mijn nachtkastje ligt altijd een verhaal op mij te wachten.
Vroeger was ik een vaste klant in de bib. Maar er gaat toch niets boven het kopen van een gloednieuw boek dat dan helemaal van mezelf is. Alsof het speciaal voor mij geschreven werd en de letters er alleen voor mij staan.

Alleen...het is altijd zo'n gezeul met die dikke boeken. En als ik bij de dokter of de tandarts zit, moet ik noodgedwongen de Knack van een jaar geleden lezen.

Eén van mijn favoriete boekhandels is Boekcargo. Heerlijk kleinschalig boeken neuzen, 4 verdiepingen hoog aan zachte prijsjes. Ik wandel nooit met lege handen naar buiten.

Deze zomer kwam Boekcargo met iets nieuws: de Dwarsligger. Ik had er nog nooit van gehoord, maar deze boeken zijn écht perfect voor mij.
Echte, volledige boeken van bekende auteurs, op 'sigarettenpapier' geprint, in de dwarse richting en op miniformaat. Ze passen in mijn handtas, in het handschoenkastje van de auto of in de binnenzak van de jas van mijn man.
Ideaal, niet?

Een moestuin op onze maat

Ik heb geen groene vingers. Nu niet, nooit niet.

Ik hou niet van onkruid wieden, slijmerige slakken, composthopen en zand onder mijn nagels. Ik heb geen idee welke plant wel wat zon kan verdragen en welke struik snakt naar koele schaduw. Met wat moeite hou ik net die ene orchidee in mijn keuken in leven. En dan mag die nog van geluk spreken dat mijn moeder regelmatig de nodige zorgen toedient.

Onze niet al te grote stadstuin past dus perfect bij mij. Een tuin om lekker in te luieren, een zwembadje op te blazen en achteraan nog een leuk speelhuis met glijbaan en schommel. En natuurlijk zoveel mogelijk pioenen. Meer moet dat niet zijn. Dacht ik.

Dat was buiten de mannen in mijn gezin gerekend.
Manlief wou kippen, zoonlief een konijn. En een paar frambozenstruiken. En als we dan toch bezig zijn, graag ook nog worteltjes, sla, boontjes en prei, dat heb je ook nooit teveel. Of bosbessen, heerlijk!
Ik zag dat schone gazonneke al helemaal omgespit worden, ten voordele van de moestuin.

'Square feet gardening' bleek de toverformule te zijn voor ons probleempje. Het boek 'Je eigen groentetuin op 1m²' hielp ons een heel eind op weg.

We kochten 5 zandbakken en mijn mannen gingen naarstig aan de slag. De bakken werden gevuld met 'goeie grond', bij 'den boerenbond' werden in het voorjaar zaadjes en plantjes gehaald en bij de opa's om advies gevraagd.

En ik beken. Ik vind het heerlijk. De kinderen plukken verse aarbeien, frambozen en bosbessen. We eten af en toe verse sla of boontjes uit de tuin en kijken uit naar die ene aubergine die nu toch wel goed aan het groeien is.
En ik beken nog meer. Ik wied geen onkruid, woel niet met mijn handen door het zand en heb nog steeds geen idee hoe en wanneer er gezaaid en geplant moet worden.

Gelukkig hebben mijn mannen de smaak te pakken en genieten ze van hun gezamelijk project. En ik... ik doe wat ik graag doe en glimlach bij het zien van zoveel geluk.

Naaien

Naaien, ja dat kan ik wel, of toch zo'n beetje.

Twee jaar geleden raakte ik besmet met een nieuwe microbe, naaien. Al een hele tijd stond hier een basismodel Singer in mijn kast verstopt. Ooit zou ik er wel eens iets mee doen. Ooit.

En toen...zei mijn buurvrouw plots dat ze naailessen ging geven.

Het kriebelde, ik zei 'ja natuurlijk kom ik ook' en vanaf toen ging ik trouw elke woensdagavond met mijn naaimachine naar de les. Ik bleek een absolute beginneling, want zelfs het inrijgen van de draad was nieuw voor mij. Leen van het Stikmotief was erg geduldig en beetje bij beetje rolden er steeds leukere dingen van onder mijn naaimachine.
Ik was ongelofelijk trots toen mijn eerste maaksel klaar was. Het was een slaapzakje, maat 'kleine baby' want Wonder nr. 2 was onderweg.

In de tussentijd 'ontplofte' blogland. Mme Zsa Zsa was niet langer een nobele onbekende, haar rokjes verschenen aan de schoolpoort, in de Fnac, bij de bakker en bij vriendinnen. Overal verschenen nieuwe naaiblogs, tutorials, gratis patroontjes enz. Ik genoot met volle teugen en nam gulzig alle informatie in mij op. Tijdens een bevallings- en ouderschapsverlof spendeerde ik uur na uur achter mijn naaimachine met daarnaast mijn laptop.

En kijk...
... dochters van vriendinnen kregen fleurige jurkjes...

... meer dan 100 doopsuikerzakjes werden geknipt, gestikt en gezigzagd... (waarna ik niet goed werd van elk patroon of naai-idee waarbij een zigzag-steek kwam kijken)

... af en toe zat er zelfs een cadeautje bij voor mezelf of een vriendin ...

 

 

... en mijn kersverse petekindje kreeg een koffer vol verrassingen.

Ondertussen staat de naaimachine al eventjes stil. Maar die naaimicrobe, die is er nog steeds. Ik pin, like, save en share volop want misschien dondert er opeens een vrije middag of avond uit de lucht en dan maak ik een toiletzak of dat leuke jurkje, of misschien maak ik het tricot polo'tje eerst af. To be continued...

Oh ja, toch nog even zeggen dat het Stikmotief nu een hele leuke give-away heeft op haar facebook-pagina. Dus, hup, liken en sharen maar!

 

 

Kersvers

Het jaar nul, dag 1, 1 januari, 1 september. Allemaal mooie dagen om te beginnen met iets nieuws. Of om goede voornemens te maken.  Maar laat ik nu net ervoor kiezen om op 7 september te starten met een kersverse blog.
Al jaar en dag ben ik trouwe volger van heel wat binnen- en buitenlandse blogs en wat heb ik genoten van de tips, de foto's, de mooie verhalen.
Wat heb ik jullie dan te bieden? Ik deel met jullie nu en dan een mooi verhaal, een leuke tip, een lekker recept en toon mijn creatieve uitspattingen. Beetje bij beetje laat ik jullie proeven van mijn wereld en hopelijk dromen jullie mee.
Geniet...